Kurs narciarski na początku lat 30.

Aktywność 3 ŁDH im. R. Traugutta nie ograniczała się tylko do zbiórek i obozów letnich. Kadra drużyny wraz z przedstawicielami Rady Pedagogicznej Gimnazjum Męskiego im. Mikołaja Kopernika stawiała na wszechstronny rozwój harcerzy starszych, dla których organizowano zimą kursy narciarskie. Znamy przynajmniej dwa przykłady takich wyjazdów, a w poniższym tekście postaramy się przybliżyć kurs, który odbył się w dniach 25.12.1931-04.01.1932 r. w Górkach Wielkich na Śląsku Cieszyńskim. Zapraszamy!

Jak możemy wyczytać w relacji zamieszczonej w „Życiu Młodzieży”, czyli czasopiśmie samorządu uczniowskiego Gimnazjum im. Kopernika, na wyjazd wybrała się grupa 10 harcerzy z „Trójki”, wzmocnionych kilkoma kolegami spoza ZHP. W roli instruktora narciarstwa grupie przewodził prof. Maciak.

Tutaj warto zatrzymać się przy samym miejscu noclegowym, które wydaje się nieprzypadkowe. „Trauguttowcy” za swoją bazę wypadową obrali miejscowość Bucza, która od końca lat 20-tych stanowiła ważny punkt na harcerskiej mapie Polski, ale też narzędzie krzewienia polskości na obszarze Śląska Cieszyńskiego, dotkniętego konfliktem z Czechosłowacją.

Jak czytamy na portalu StanicaKaminskiego.pl, budowa ośrodka była dużym przedsięwzięciem:

W 1928 roku Zarząd Oddziału Śląskiego ZHP przystąpił do utworzenia na Śląsku Cieszyńskim własnej stanicy harcerskiej. Poszukiwania terenu pod przyszłą stanicę pozwoliły „odkryć” Bucze – folwark pochodzący z parcelacji majątków byłej austriackiej Komory Cieszyńskiej. Była tu wielka murowana obora, stodoła i 2 czworaki. Aby Bucze dostosować do potrzeb harcerstwa, postanowiono przebudować oborę na piętrowy gmach główny, zaś 2 czworaki na dom administracyjny i schronisko turystyczne

3 ŁDH miała okazję być jednym z pierwszych środowisk, które odwiedziły ośrodek po jego otwarciu:

Stanica była pierwszym zelektryfikowanym obiektem w Górkach, posiadała centralne ogrzewanie i kanalizację. Do dzisiaj działa ujęcie, doprowadzające wodę do budynku ze źródeł usytuowanych po przeciwległej stronie zbocza. Budynki okalał sad i ogród warzywny. Dywizja Podhalańska generała Przeździeckiego zmodernizowała drogę z Bucza do Grodźca, łącząc tym sposobem ośrodek ze Skoczowem, Bielskiem i Katowicami. Ośrodek powstał zbiorowym wysiłkiem wielu rąk, był owocem bezinteresownej pracy, szczerej przyjaźni i życzliwości wzajemnej ludzi, których połączył wspólny cel.
Szkołę Instruktorską uroczyście otwarto i poświęcono w dniu 5 lipca 1931 roku. Miała stać się ona harcerskim centrum programowo-metodycznym z centralną biblioteką wydawnictw harcerskich oraz organizatorem obozów letnich, gospodarzem udzielającym gościny obozom wędrownym. Celem jej działania było stworzenie dla całego harcerstwa ośrodka, w którym kształcić się będzie przez cały rok harcerzy kierujących pracą drużyn, nauczycieli i opiekunów drużyn.

Po rozpoczęciu wyprawy okazało się, że na miejscu, w Górkach Wielkich, warunki nie pozwalały na uprawie sportów zimowych, jednak po wysłaniu stosownego zwiadu w okolicę Zwardonia znaleziono odpowiednio naśnieżone stoki.

Jak czytamy w relacji, harcerze mieli spore problemy w przyswojeniu sztuki zjazdów, zwrotów i przede wszystkim hamowania, co było kwitowane ostrą „szyderką” ze strony uczestników. Prof. Maciak na pewno nie miał łatwego zadania ucząc młodzież podstaw narciarstwa. Głównym punktem zimowiska była wycieczka na Baranią Górę. Tutaj też nie obyło się bez ekscesów i przygód, a to za sprawą wątpliwej jakości jedzenia w schronisku u podnóża góry.

Liczymy, że tradycja zimowisk, trudnych do organizacji przez wzmożone obowiązki studenckie na przełomie stycznia i lutego, wróci do Szczepu na stałe i nawiąże do pięknych tradycji przedwojennych.